Dar prorokowania, uznany w Biblii jako największy, to dar, który ma na celu budować Kościół. Widząc nadużycia możemy zadać sobie pytania czym jest proroctwo, a czym nie jest? Jaka jest moc i niebezpieczeństwo wynikające z prorokowania? Jakie powinniśmy stosować środki ostrożności? Jak rozpoznać ludzi którzy oszukują, bądź źle używają tego daru? Dlaczego ten dar jest ważniejszy niż inne? Jaki jest porządek prorokowania? Co oznacza, że Duchy proroków są poddane prorokom? Czy dziś proroctwo podkreśla Jezusa w Kościele? Czy wygłaszane jest pod hasłem „tak mówi Pan”? Czy dzieje się jak Pan chce? Czy znamy na tyle Słowo Boże by móc rozsądzić proroctwo zgodnie z Duchem Biblii? Kto ma rozsądzać proroctwo w zborze? Czy wszyscy mogą być prorokami? A może musi to być jedna osoba? Czy proroctwo można zapomnieć? Czy może być dostosowane do współczesnej kultury? Czy wymaga potwierdzenia? Czy może być „nietrafione”, tylko w części prawdziwe, nieświadome, niekontrolowane, „za długie” lub sprzeczne z Pismem Świętym? Czy bycie prorokiem to przywilej czy raczej udręka? Jacy byli prorocy w Starym Testamencie? Jaka jest różnica między prorokowaniem, a wróżeniem? Czy szatan ma swoich proroków? Co na celu ma proroctwo o czym się zapomina? Czy ludzie w Kościele zniechęcają do używania tego daru? Czy ludzie boją się słyszeć proroctwa?