Bóg dając ludziom prawo, przykazania to jest zakon, miał na celu uzmysłowić jakim kruchym i słabym tworem jest człowiek. Prawa nie zostały dane byśmy popadali w samopotępienie, w oskarżanie samych siebie, ale byśmy z większym zdeterminowaniem mogli zawołać do Boga o łaskę widząc swoją niedoskonałość. Bóg nigdy nie chciał poniżyć człowieka, a jedynie pokazać mu swoją chwałę i miłość, chciał wskazać na Siebie, na Swoje Jestestwo i jedyny lek na grzech, na który chorujemy wszyscy.

Dekalog był i jest dobry dopóki nie opieramy naszej sprawiedliwości na nim. Nasze poczucie moralności i sumienie wszczepione przez samego Boga podpowiada nam kiedy grzeszymy, a nawet jeżeli jest właściwie ukształtowane wciąż powinno nam uświadamiać jak potępieni powinniśmy być, co też jest znakiem mówiącym „potrzebujesz natychmiast Chrystusa!”. Dlaczego więc w takich sytuacjach często postanawiamy „ja postaram się bardziej następnym razem”, „kolejny raz (ja) nie dopuszczę do tego” tak jakbyśmy to my byli tymi, którzy siebie usprawiedliwiają? Dlaczego więc w takich sytuacjach chętni pouczamy innych? Widzimy czyjeś grzechy i tak chętnie wtedy wydajemy osądy? Dlaczego mówiąc o zakazach sami je łamiemy?

Usprawiedliwienie w Jezusie Chrystusie to wspaniała nowina, mówiąca jak życie jest lekkie kiedy nie muszę nosić na swoich barkach win, które sam popełniłem, że poniósł to Ktoś inny, że zapłacił wszystko co miało być zapłacone, że ja już nic nie muszę, a jedynie co mogę to w Nim odpocząć! Prawo zostało nadane by zwiastować Chrystusa, Jego sprawiedliwość płynącą z wiary. Nie opierając naszego życia na Nim, pozostanie nam jedynie wieczny smutek, że nigdy nie spełnimy Bożych oczekiwań a nie jest to coś czego nasz wspaniały Pan oczekuje od nas, dlatego nie pracujmy dla zapłaty, przeciwstawmy się diabłu i zacznijmy wydawać owoce dziękczynienia!