Pewnego razu pastor przechadzał się ulicami swojej nowej parafii, żeby lepiej poznać jej mieszkańców. Jednym z pierwszych miejsc, które odwiedził, był zakład szewski.

Pastor wdał się z szewcem w rozmowę, używając niekiedy dość górnolotnych wyrażeń teologicznych. Szewc odpowiadał z głębokim zrozumieniem i przenikliwością, które zdumiały duchownego.

– Nie powinien pan zajmować się butami – oświadczył. – Człowiek tak zdolny i umiejący jasno wyrażać swe myśli nie powinien wykonywać takiej służebnej, przyziemnej roboty.

Szewc odparł natychmiast:

– Niech pastor to lepiej odwoła!

– Co mam odwołać? – spytał.

– Odwoła to, że ja wykonuję służebną, przyziemną robotę. – I nieco zirytowany dodał: – Widzi pastor tamtą parę butów na półce? Należą do syna pani Kowalskiej, która owdowiała w zeszłym roku. Utrzymuje ją jedyny syn, któremu udaje się zapewnić im obojgu dach nad głową dzięki temu, że co dzień pracuje na dworze.

Słyszałem, że zapowiadają właśnie brzydką pogodę i poczułem, jak nasz Pan zwraca się do mnie: “Czy uszyjesz buty dla syna pani Kowalskiej, żeby się nie przeziębił i aby nie złożyła go choroba”? Odpowiedziałem: “Oczywiście, Panie”.

Patrząc pastorowi w oczy, szewc powiedział:

– Pastor, jak rozumiem, układa kazania pod kierunkiem Boga. I ja pod Jego kierunkiem zrobię temu chłopcu buty. A gdy nadejdzie dzień przyznawania ostatecznej nagrody, Pan żniwa wypowie do mnie i do ojca te same słowa pochwały: Dobrze, sługo dobry i wierny!