Apostoł Jakub, jeden z filarów pierwszego Kościoła, przywódca i nauczyciel w zborze w Jerozolimie, mimo wysokiej swojej pozycji pozostaje jednym ze wzorów pokornej postawy. Jego mądrość, pochodzenie rodowe, ranga pełnionej służby i związana z nią odpowiedzialność nie były dla niego czymś, dzięki czemu czułby się ważniejszy lub bardziej uprzywilejowany od pozostałych braci i sióstr. Dostrzec możemy w nim głęboką świadomość swojej niedoskonałości, popełnianych uchybień i zależności od łaski Boga. Jakub doskonale zdaje sobie sprawę, że jest jedynie narzędziem i sługą z Bożego wyboru a swoją nadzieję pokłada jedynie w bliskiej z Nim relacji.

Czego możemy nauczyć się analizując życie i postawy Jakuba oraz innych mężów Bożych? Jaki wzór postępowania został wykreowany w opisach na kartach Pisma Świętego? Czym cechuje się prawdziwa pokora? Dlaczego jest to tak ważna cnota? W jaki sposób pokora wpływa na nasze postrzeganie samych siebie i innych? Czy szczerze szukamy chwały Bożej, czy przeciwnie: to my staramy się być w centrum? Czy dobrym jest podążanie za wielkością i próżną chwałą? Czym charakteryzuje się prawdziwy sługa, w jaki sposób należy służyć innym? W jaki sposób powinna być ukierunkowana nasza gorliwość?

W jaki sposób możemy nabyć pokorę, jak się jej nauczyć? Czy jesteśmy w stanie sami ją w sobie wypracować, zrobić z niej nasz nawyk? Czy pokora jest czymś powierzchownym, czy może konieczna jest przemiana naszego serca aby prawdziwa pokora była obecna w naszym życiu? Jakie sytuacje i doświadczenia w naszym życiu służą budowaniu w nas pokory? W jaki sposób na nasz stan duchowy i relacje z innymi wpływa brak pokory? Jakie postawy są sprzeczne z pokorą i świadczą o naszej pysze?

Dobrze weryfikować, co dla nas jest najważniejsze- my sami, czy ludzie dookoła nas i służenie innym? Istotnym jest także aby w przypadku niepowodzeń i potknięć w duchowym życiu i relacjach w Kościele nie szukać przyczyn w innych, ale sprawdzać najpierw siebie i umieć przyznać się do błędu. Nieraz nie zdajemy sobie sprawy z siły, jaką ma słowo “przepraszam”. Warto stale weryfikować, czy przypadkiem nie jesteśmy nastawieni przede wszystkim na zaspakajanie swoich potrzeb i czy nasze priorytety są ułożone we właściwym szeregu. W sercach naszych niech zawsze są obecne słowa: “Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje”.